Jeden duży bufor wierzchołkowy OpenGL, lub wiele małych?

Question

Załóżmy, że mam 5 obiektów (obiektów) przy użyciu metody Render(). Każda jednostka musi ustawić własne wierzchołki w buforze do renderowania.

Która z dwóch poniższych opcji jest lepsza?

1. Zastosowanie jeden wielki wstępnie przyznane bufor stworzony z glGenBuffer, które każdy podmiot będzie stosowanie (ID bufora przekazanego jako argument Render metody), pisząc swoje wierzchołki do bufora z glBufferSubData.
2. Każda jednostka tworzy i używa własnego bufora.

Jeśli jeden duży bufor jest lepszy, w jaki sposób mogę poprawnie renderować wszystkie wierzchołki w tym buforze (ze wszystkich elementów) za pomocą odpowiednich shaderów i wszystkiego?

Answer 1

Łatwiej jest użyć jednego VBO (Vertex Buffer Object) z glGenBuffer dla każdej istoty, którą posiadasz, ale nie zawsze jest to najlepsze rozwiązanie, zależy to od użycia. Jednak w większości przypadków nie ma problemu z 1 VBO dla każdej jednostki, a renderowanie jest rzadko dotknięte.

Dobry informacji znajduje się pod adresem: OpenGL Vertex Specification Best Practices

Answer 2

Posiadanie wielu VBOs jest w porządku tak długo, jak mają pewną wielkość. To, czego chcesz uniknąć, to mieć dużo małych przyciągań i często wiązać różne bufory.

To, jak duże muszą być bufory, aby uniknąć nadmiernego obciążenia, zależy od tak wielu czynników, że prawie niemożliwe jest nawet podanie reguły. Czynniki, które wchodzą w grę obejmują:

• Charakterystyka wydajności sprzętu.
• Efektywność kierowcy.
• Liczba wierzchołków w stosunku do liczby fragmentów (rozmiar trójkąta).
• Złożoność modułów cieniujących.

Ogólnie rzecz biorąc, sensowne może być utrzymywanie podobnych/powiązanych obiektów, które zwykle rysujesz w tym samym czasie w pojedynczym buforze wierzchołków.

Umieszczenie wszystkiego w jednym buforze wydaje się ekstremalne i może w rzeczywistości mieć negatywne skutki. Załóżmy, że masz duży "świat", w którym renderujesz tylko mały podzbiór w dowolnej ramce. Jeśli przejdziesz do skrajności, a wszystkie wierzchołki znajdują się w jednym gigantycznym buforze, bufor musi być dostępny dla GPU dla każdego wywołania losowania. W zależności od architektury, jak i bufor jest alokowana, może to oznaczać:

• Próbując zachować bufor pamięci w dedykowanym GPU (np VRAM), co może być problematyczne, jeśli jest zbyt duża.
• Mapowanie pamięci w przestrzeni adresowej GPU.
• Przypinanie/podłączanie pamięci.

Jeśli którykolwiek z powyższych musi być zastosowany do bardzo dużego bufora, ale kończy się używanie tylko niewielkiej jego części do renderowania ramki, to w tych operacjach występuje znaczny odpad. W systemie z pamięcią VRAM może to również uniemożliwić inne przydziały, takie jak tekstury, aby pasowały do ​​VRAM.

Jeśli renderowanie jest wykonywane z połączeniami, które mają dostęp tylko do podzbioru bufora określonego przez argumenty, np. glDrawArrays() lub glDrawRangeElements(), możliwe, że sterownik nie będzie mógł udostępnić całego GPU bufora. Ale nie koniecznie liczyłbym na to.