Który plik powinien przekazać jako argument Ścieżka ftok()

Question

jest ona wymieniona w ftok() ręcznego

key_t ftok(const char *pathname, int proj_id); 

ftok() funkcja wykorzystuje tożsamość pliku o nazwie podanej ścieżki (który musi odwołaj się do istniejącego, dostępnego pliku) ...

Jestem zdezorientowany około const char *pathname.

Jaka byłaby najlepsza praktyka? W moim obecnym systemie mogę zdać "/home/Andrew/anyfile", ale nie jest możliwe, że inne systemy, na których mój program musi działać, będą miały ten plik.

Co powiesz na używanie "/etc/hosts/" lub "/etc/inittab", ponieważ jestem pewien, że wszystkie takie systemy będą miały te dwa pliki? Czy to dobry pomysł? Czy to może spowodować jakiś problem?

Nie chcę prosić użytkownika o podanie nazwy pliku w czasie wykonywania lub przekazać nazwę pliku jako argument wiersza poleceń.

Czy istnieje inny inny i lepszy sposób, aby zdecydować pathname?
Która droga jest najlepsza i najbardziej niezawodna?

Dzięki za poświęcony czas.

Answer 1

Zasadniczo można użyć pliku skojarzonego z samą aplikacją.

Na przykład, mieliśmy aplikację, która ładowała plik konfiguracyjny do pamięci współdzielonej (w parsowanym, wydajnie dostępnym sposobie - pomyśl o pliku XML, który został przekształcony w struktury pamięci z szybkimi wskaźnikami i tak dalej), a my utworzył segment pamięci współużytkowanej z ftok pochodzący z samego pliku konfiguracyjnego.

W najgorszym przypadku, jeśli nie masz plików konfiguracyjnych dla swojej aplikacji, spróbuj użyć samego pliku wykonywalnego. Możesz być prawie pewien, że istnieje on gdzieś w systemie (od kiedy go uruchamiasz).

Nie jesteś również ograniczony do plików, możesz sam użyć /etc lub /tmp lub nawet /, jeśli musisz.

Mówię "jeśli musisz", ponieważ jest to trochę niebezpieczne. Wywołanie ftok da ci unikatowy klucz oparty na specyfikacji pliku i twoim ID. Jeśli używasz własne pliku takie jak /etc/andrew.conf, można mieć pewność, iż nie będzie się starcia z jakimkolwiek innym ftok klucza -returned.

Jednakże, jeśli ty i wszyscy inni zdecydujesz się użyć /tmp jako części specyfikacji pliku, jedyną różnicą jest identyfikator. Stąd dużo łatwiej jest zderzyć się z innymi kluczami.

Co ja zawsze wykonane jest użycie spec plików jako prawdziwie unikalną wartość dla mojej aplikacji, a następnie po prostu użyć identyfikatora dla konkretnej rzeczy chcę stworzyć.

Więc jeśli muszę semaforów 27 i 15 dodanych bloków pamięci, oni wszystko użytku /etc/pax.conf jako spec plików i identyfikatory od 1 do 42 (i mój wniosek wie co odnosi się do tego, co ID obiektu).

Answer 2

Można dynamicznie zbudować char * na ścieżce w oparciu o plik konfiguracyjny lub linii komend parametrem itp

Wystarczy przekazać tę char * do funkcji.

Answer 3

Prawdopodobnie najlepsze jest użycie argv [0] jednego z plików wykonywalnych. Strona podręcznika mówi: , więc powinieneś być bezpieczny, nawet jeśli twój plik wykonywalny jest czasami wywoływany przez dowiązanie symboliczne.