Najlepsze praktyki: używanie przestrzeni nazw lub ponowne otwieranie przestrzeni nazw?

Question

Załóżmy mam ogłoszony funkcji (lub klasy, nie ma znaczenia) w pliku nagłówka, który jest częścią przestrzeni nazw foo:

namespace foo 
{ 
    void bar(); 
    … 
} 

Przez długi czas byłem znoszące nazw kiedy było określenie funkcji w pliku cpp:

namespace foo 
{ 
void bar() 
{ 
    doSomething(); 
    … 
} 
} 

to dlatego, że nauczyłem się to w ten sposób i to było używane w projekcie byłem w pracy. Tak naprawdę nigdy nie chociaż o tym dopiero niedawno, gdy natknąłem się na projekt, który korzystał z wykorzystaniem dyrektywę zamiast:

using namespace foo; 

void bar() 
{ 
    doSomething(); 
    … 
} 

Wreszcie istnieje możliwość korzystania z pełnej nazwy. Uważam to za dość nudne, zwłaszcza gdy zaangażowane są zajęcia z udziałem wielu członków. Moim zdaniem nie ma większego sensu, gdy cała zawartość pliku jest częścią jednego obszaru nazw.

void foo::bar() 
{ 
    doSomething(); 
    … 
} 

Moje pytanie brzmi, który z nich powinien być preferowany i dlaczego? Szczególnie w odniesieniu do dwóch pierwszych opcji (użycie dyrektywy vs. ponowne otwarcie przestrzeni nazw).

Answer 1

myślę najczystszym sposobem jest ponowne otwarcie przestrzeni nazw, a ja mam argumenty na jego poparcie:

• z drugiego wariantu z dyrektywą using, nie jest jasne, że "Wdrożenie metody w tym obszarze nazw. Równie dobrze mógłbyś implementować darmową funkcję, która używa czegoś z przestrzeni nazw.
• trzecia opcja jest zwykle używana do implementacji funkcji członków klasy. Jeśli patrzysz bezpośrednio w pliku cpp, nie jest jasne, czy implementujesz funkcję z przestrzeni nazw, chyba że wiesz, że przestrzeń nazw istnieje. Pierwszą rzeczą, która przychodzi do głowy jest to, że implementujesz funkcję członka klasy.
• pierwsza jest najczystsza. Otworzysz przestrzeń nazw i zdefiniujesz w niej funkcję. Ta funkcja jest częścią przestrzeni nazw i jest to implementacja.

Answer 2

Mimo że using namespace jest leniwym (a zatem i najbardziej kuszącym) rozwiązaniem, często nie jest to dobry pomysł. Poza tym, co Luchian mówi o tym, że deklaracje funkcji są niejednoznaczne (ktoś nowy w projekcie nie wiedziałby, czy jest to funkcja niezależna lub jedna w przestrzeni nazw), oraz fakt, że możesz później wprowadzić nazwę w przestrzeni nazw, zderzając się z jednym z nich. używając teraz, mam kolejny powód, dla którego sugerowałbym użycie trzeciej metody.

Stosując trzecią metodę, podajesz swój kod więcej konsystencja. Jeśli A znajduje się wewnątrz B, zawsze zdefiniowałbyś go jako A::B. Jeśli A jest klasą, a B jest funkcją w klasie, można napisać type A::B(args). Jeśli A jest klasą i B statycznym elementem, ponownie napiszesz type A::B = value. Teraz A jest przestrzenią nazw, ale wciąż jest to ta sama koncepcja: B jest zdefiniowany wewnątrz A, dlatego bardziej spójne jest ponowne użycie A::B.

(Istnieje dodatkowy bonus zdolności do przeszukiwania, jeśli twój edytor to np. ViM)