Czy w ARC nadal warto utworzyć @autoreleasepool dla pętli?

Question

Powiedzmy, że mam pętlę, która zwraca pęczek autoreleased obiektów NSData ...

NSData* bigData = ... 
while(some condition) { 
    NSData* smallData = [bigData subdataWithRange:...]; 
    //process smallData 
} 

Pod ARC, mam jeszcze otoczyć @autoreleasepool wokół kondycji while?

NSData* bigData = ... 
@autoreleasepool { 
    while(some condition) { 
     NSData* smallData = [bigData subdataWithRange:...]; 
     //process smallData 
    } 
} 

Powodem dlaczego pytam to widzę liczbę żyjących w przydziału instrumentów przechodzących przez dach do mojego obiektów NSData że wywołanie metody dataWith... w przeciwieństwie do metody initWith.... Kiedy używam initWith..., liczba alokacji życia jest znacznie, dużo mniejsza.

Czy lepiej preferować metody initWith..., gdy tylko jest to możliwe?

Answer 1

Tak, nadal powinieneś używać puli autoreas podczas korzystania z wygodnych metod w ciasnej pętli. Wszystkie stare zasady zarządzania pamięcią nadal obowiązują w ARC, kompilator jedynie wstrzykuje dla ciebie RR. Zamów świetny post od niesamowitego Mike'a Ash!

Link

Answer 2

Pod ARC, mam jeszcze otoczyć @autoreleasepool wokół kondycji chwilę?

Tak. Pule autorelease nadal są na swoim miejscu, rosną i pojawiają się jak poprzednio. Kompilator po prostu dodaje i łączy niezbędne funkcje zachowywania i zwalniania operacji, gdy włączono funkcję ARC (echo Logana), w oparciu o metody widoczne dla jednostki tłumaczeniowej i domyślne konwencje nazewnictwa.

Wykonanie w ARC jest prawie identyczne z ręcznym liczeniem odwołań: stosy puli autorelease nadal istnieją. Jedna różnica polega na tym, że kompilator może zamawiać operacje liczenia referencji nieco różniące się od sposobu, w jaki został napisany (nie w nieprawidłowy sposób) i może pominąć niepotrzebne cykle zatrzymania.

Czy lepiej preferować metody initWith ... kiedy tylko jest to możliwe?

WRT minimalizuje wzrost sterty w porównaniu do autoreleased odpowiedników: Tak. Tak zawsze było. Jest to szczególnie ważne na urządzeniach z iOS, gdzie pamięć jest dość ograniczona.

Wyjątkiem jest sytuacja, w której obiekt może uniknąć przydziału. Przykład:

NSString * copy = [NSString stringWithString:arg]; 

w tym przypadku, może być copy[[arg retain] autorelease]. Zauważ, że w tym przypadku copy jest wciąż autoreleased, ale zazwyczaj nie powinieneś testować obecności takich optymalizacji. Uwaga: Lepiej też użyć tutaj copy = [arg copy] ... [arg release].

Inną premią jest to, że twoje nierówności liczone są często wcześniej, gdy obiekt nigdy nie jest autoreleased i bliżej strony wywoławczej (a nie gdy pulę Autorelease zostanie ostatecznie pobita).

Wydajność w przypadku dużych puli autoreas jest znacznie gorsza niż przypuszczałaby większość osób. Jeśli możesz uniknąć uzależnienia od nich (np. Używając alloc + init ...+ release), możesz znacznie szybciej programować. Jawne tworzenie puli autorelease jest tanie i może pomóc zminimalizować ten problem. Gdy alokacje są duże i/lub liczne, unikaj ich używania, jeśli to możliwe, i owij te sekcje w jawne pule autorelease.

Answer 3

Myślę, że problem polega na tym, że pula autorelease ma przejść w pętlę wewnątrz. Z pętlą wewnątrz bloku autorelease, a nie odwrotnie, nagromadzone obiekty nie zostaną zwolnione, dopóki pętla nie zakończy się.