Jak łączyć rzekomo niezgodne paradygmaty: OOP i FP?

Question

Odczytując niektóre z mojego kodu Scala, zauważyłem, że jest on albo funkcjonalny, albo zorientowany obiektowo.

W istocie nie mam pojęcia, jak pogodzić się z zasadą efektów niepochodzących, domniemanych przez niezmienne typy i czyste funkcje oraz założenie OO, gdzie metody modyfikują stan instancji w miejscu, co jest oczywiście efektem ubocznym.

Jednym z rozwiązań, które badam, jest sprawienie, by wszystkie metody zwróciły klon aktualnej instancji z odpowiednimi modyfikacjami stanu. Wydaje się być chętny, ale może pomóc, gdy zdecyduję się na paralelizację kodu, prawda?

Jakie są najlepsze praktyki dotyczące mieszania tych dwóch paradygmatów? Jaka jest równowaga?

Dzięki.

Answer 1

Chyba faktycznie nie zgadzają się ze sposobem jesteś oprawy to:

Rzeczywiście, nie mam pojęcia, w jaki sposób pogodzić się z no-Side Effects implikowane przez regułę niezmiennych typów i czystych funkcji i przesłankę OO, w której metody modyfikują stan instancji w miejscu, co jest oczywiście efektem ubocznym.

Nie powiedziałbym, że operacje mutacyjne na polach obiektów są rdzeniem "założenia OO". Wcale nie (chociaż odwrotnie: I do uważam, że niezmienność jest podstawową przesłanką FP). Dla mnie OO jest sposobem myślenia o module programowym bardziej niż cokolwiek innego.

W moim (być może skręconym) sposobie myślenia, nawet Haskell - język, którego zwolennicy często boją się myślenia w stylu OO - niemniej jednak zawiera pewne koncepcje OO, w tym sensie, że ma system modułów, różne sposoby enkapsulacji implementacji szczegóły typów danych itp. Z drugiej strony, chociaż jest wyjątkowo niezgrabny i obciążający, mój kod Java ma tendencję do intensywnego korzystania z podstawowych koncepcji funkcjonalnych, takich jak curry.

Innymi słowy, uważam, że oba podejścia są w pewnym sensie komplementarne.

Teraz na poziomie mniej więcej teoretyczne i orzechy i-śruby ... Powiedzmy, że masz coś takiego:

class Foo(val a : A, val b : B, val c : C) { 
    def setB(newb : B) : Foo = new Foo(a, newb, c) 
} 

... więc można powiedzieć newFoo = foo.setB(b) jak zasugerował w oryginalnym poście . Powiedziałbym, że jest to całkowicie elegancki styl i nie jest powodem do niepokoju (jeśli chodzi o wydajność, czytelność czy cokolwiek innego). Wiele z tego znajdziesz w niezmiennych klasach kolekcji w bibliotece Scala.

Answer 2

Możesz chcieć sprawdzić Functional Programming chapter programu do programowania (to jest available free online), aby uzyskać wskazówki.

FP nie chodzi tylko o gwintowanie. Funkcje wysokiego rzędu pomagają oczyścić i osuszyć kod, dzięki czemu wyglądają bardziej elegancko.

Answer 3

Klasy niezmienne to bardzo dobry sposób na mostkowanie OO i FP. Scala jest Collection Library jest doskonałym przykładem mieszania OO, niezmiennych obiektów i programowania funkcjonalnego.

W swoim własnym kodzie, Scala case classes naprawdę pomaga w implementacji niezmiennego obiektu, ponieważ ma on metodę copy, która może być użyta jako zamiennik wzorca budowniczego.

// begin cheesy example 
case class Circle(center: (Double, Double), radius: Double) { 
    def move(c: (Double, Double)) = copy(center = c) 
    def resize(r: Double) = copy(radius = r) 
    def area = math.Pi * radius * radius 
} 

Można również skorzystać obserwując rozmowy Rich Hickey Persistent Data Structures and Managed References i Are We There Yet? Obaj wykonują świetną robotę, tłumacząc potrzebę niezmienności i pomagając nam wnioskować o stanie. Mówi o wszystkim w odniesieniu do Clojure, ale jego punkty odnoszą się równie dobrze do Scali.

Answer 4

make wszystkie metody powrotu klon bieżącej instancji

sprawdzając jak jQuery to robi, to wykorzystuje technikę zwaną metodą Chaining każda metoda, która w przeciwnym razie zwraca void powraca $ to tak możesz nadal wywoływać metody jeden nad drugim. Właśnie dlatego obiektowość jQuery nie łamie tradycyjnego proceduralnego kodu użytkownika w javascript.