Różnica między dwóch opcji:
Określenie protokołu
za pomocą jednej,
Multiprotocol = RPC
wspólna pamięć = LPC
NwLink IPX/SPX = spx
Banyan VINES = winorośl
AppleTalk = ADSP
TCP = tcp
Jest to zalecany sposób. Czuję też, że jest bezpieczniejszy, ponieważ nazwy DLL są bardziej prawdopodobne niż nazwy protokołów.
Umożliwia także zmianę numeru portu, zamiast konfigurowania go na całej płycie za pomocą programu SQL Server Client Network Utility.
Specyfying Bibliotekę bez dll przedłużenie
Określanie biblioteki będą używać tej samej nazwy jako rzeczywistego pliku biblioteki DLL sieć bez rozszerzenia .dll.
przykład:
TCP/IP, C: \ WINDOWS \ system32 \ Dbmssocn.dll
nazwanych Rury: C: \ WINDOWS \ system32 \ DBNMPNTW.dll
Multiprotocol (RPC) C: \ WINDOWS \ system32 \ DBMSRPCN.dll
NWLink IPX/SPX C: \ WINDOWS \ system32 \ DBMSSPXN.dll
AppleTalk C: \ WINDOWS \ system32 \ DBMSADSN.dll
Banyan VINES: C: \ WINDOWS \ system32 \ DBMSVINN.dll
To działa najlepiej, gdy chcesz napisać własną bibliotekę sieciową. Zobacz SQL Server Client Network Utility.
Kompromis dotyczący wydajności jest niewielki i niezauważalny. Najlepiej jest trzymać się standardów i mieć go skonfigurowanego w web.config, ponieważ inni programiści będą wiedzieć, gdzie szukać ustawień połączeń. Podobne do posiadania połączenia ze źródłem danych w języku Java.