Jak zapewnić dodatkowe niestandardowe wdrożenie metod dostępu podczas używania @synthesize?

Question

Chcę zwolnić kod, gdy właściwość jest dostępna i zmieniona. Używam @property i @synthesize w moim kodzie dla moich ivars. Właściwości są zachowane, więc chciałbym zachować te funkcje zarządzania pamięcią automatycznie generowane przez @synthesize.

Jednak zakładam, że @synthesize mówi kompilatorowi, aby wygenerował kod metod dostępu bezpośrednio pod adresem @synthesize is, więc większość przypadków znajduje się na górze kodu, prawda?

A kiedy mam właściwość foo, otrzymuję metody -setFoo i -foo. Czy mogę po prostu zrobić taką metodę, aby wykonać jakiś niestandardowy kod po zmianie właściwości?

-(void)setFoo { 
    // custom stuff 
} 

Teraz to jest problem. Jak wykonać pierwszy? Nie chciałbym mieć tutaj innego imienia. Czy istnieje sposób na to, aby dyrektywa @synthesize utworzyła inne nazwy dla metod getter i setter, które następnie łatwo wywołuję? I nadal będę mógł używać składni dot, aby uzyskać do nich dostęp?

Answer 1

Możesz używać @property i @synthesize, tak jak zwykle, ale zapewnisz niestandardowy seter lub getter (lub oba), a te zostaną użyte. Zazwyczaj zrobię coś takiego:

// Override the setter 
- (void)setName:(NSString *)aName 
{ 
    if (name == aName) 
     return; 

    [name release]; 
    name = [aName retain]; 

    //custom code here 
} 

Kiedy używam właściwości set, wywoła ona moją metodę niestandardową. Jednak wynik będzie nadal syntetyzowany.

Answer 2

Jeśli wprowadzisz implementację dla ustawiających lub pobierających, użyje jej zamiast wygenerowanej implementacji. Nie jest trudno wdrożyć "zachowujący" aspekt modułów pobierających i ustawiających, które są generowane przez kompilator podczas syntezy, więc możesz po prostu napisać własne moduły pobierające i ustawiające, które chciałbym powiedzieć i przejść z tym.

Answer 3

Tak, w deklaracji @property można określić metody pobierające i ustawiające.

@property (readwrite,getter=privateGetFoo,setter=privateSetFoo:) NSObject * foo; 

W swoim foo i setFoo: metod, zadzwoń [self privateGetFoo] lub [self privateSetFoo:f] następnie kod niestandardowy.

Obiekt może również ustawić samego obserwatora za pomocą addObserver:forKeyPath:options:context:.

To powiedziawszy, nie sądzę, że którykolwiek z nich to bardzo czysty sposób robienia rzeczy. Lepiej napisać własny zdobywca/seter, jak sugerowali inni.

Answer 4

Jednym zwariowanym rozwiązaniem jest stworzenie abstrakcyjnej super klasy, która zapewnia normalną syntezę właściwości. Następnie utwórz konkretną podklasę, której faktycznie użyjesz, i która po prostu implementuje i zastępuje metodę (ta sama sygnatura) i wywołuje funkcję super, aby wykonać rzeczywiste ustawienie. Umożliwia to robienie wszystkiego, co chcesz zrobić przed lub po wywołaniu wdrożenia super.

Przykład:

@interface ALTOClassA : NSObject 


@property NSString *catName; 

@end 

Nic innego potrzebne w .m poza plikiem zgaszone dla tego testu.

Utwórz podklasę, nic nie potrzeba specjalnie w @interface

#import "ALTOClassA.h" 

@interface ALTOClassAJunior : ALTOClassA 

@end 

W @implementation robimy nasz nadpisanie.

#import "ALTOClassAJunior.h" 

@implementation ALTOClassAJunior 


- (void)setCatName:(NSString*)aCatName { 
    NSLog(@"%@",NSStringFromSelector(_cmd)); 
    [super setCatName:aCatName]; 
    NSLog(@"after super: self.catName %@", self.catName); 
} 
@end 

W użyciu:

ALTOClassAJunior *aCAJ = [ALTOClassAJunior new]; 
NSLog(@"aCAS.catName %@", aCAJ.catName); 

NSLog(@"set it to George."); 

[aCAJ setCatName:@"George"]; 

NSLog(@"aCAS.catName %@", aCAJ.catName); 

Pozwala to wykorzystać kod wygenerowany automatycznie i nadal robić rzeczy, które chcesz zrobić z klasą. Streszczenie Super Klasa jest często przydatnym rozwiązaniem dla wielu rzeczy.