Czy powinienem preferować MonadUnliftIO lub MonadMask dla funkcji bracketingu?

Question

Jestem obecnie budowa nowego API, a jedna z funkcji dostarcza obecnie brzmi:

inSpan :: Tracer -> Text -> IO a -> IO a 

szukam aby przenieść Tracer do monady, dając mi podpis bardziej jak

inSpan :: MonadTracer m => Text -> m a -> m a 

realizacja inSpan wykorzystuje bracket, co oznacza, że ​​mają dwie główne opcje:

class MonadUnliftIO m => MonadTracer m 

lub

class MonadMask m => MonadTracer m 

Ale co powinienem wybrać? Zauważ, że mam kontrolę nad wszystkimi typami, o których wspomniałem, co powoduje, że jestem lekko pochylony w kierunku MonadMask, ponieważ nie wymusza to od dołu (to znaczy, że możemy mieć czystą instancję MonadTracer).

Czy jest coś jeszcze, co powinienem wziąć pod uwagę?

Answer 1

Niech rozplanować opcje pierwszy (powtarzając niektóre z kwestii w procesie):

• MonadMask z biblioteki exceptions. Może to działać na szerokiej gamie monad i transformatorów i nie wymaga, aby podstawowa monada była IO.
• z biblioteki unliftio-core (lub unliftio). Ta biblioteka działa tylko w przypadku monad z bazą IO, która jest w pewnym stopniu izomorficzna z ReaderT env IO.
• MonadBaseControl z biblioteki monad-control. Ta biblioteka będzie wymagać od bazy IO, ale zezwoli na nie-ReaderT.

Teraz kompromisy. MonadUnliftIO to najnowszy dodatek do walki i ma najmniej rozwiniętą obsługę bibliotek. Oznacza to, że oprócz ograniczeń tego, co monady mogą stanowić instancje, wiele dobrych instancji nie zostało jeszcze napisanych.

Ważne pytanie brzmi: dlaczego MonadUnliftIO sprawia, że ​​ten pozornie arbitralny wymóg dotyczy około ReaderT? Ma to zapobiec problemom z utraconym stanem monadycznym. Na przykład semantyka z bracket_ (put 1) (put 2) (put 3) nie jest zbyt jasna, a zatem MonadUnliftIO nie zezwala na wystąpienie instancji .

MonadBaseControl zmniejsza ograniczenie ReaderT i ma szersze wsparcie dla biblioteki. Uważa się to również za bardziej skomplikowane wewnętrznie niż pozostałe dwa, ale dla twoich zastosowań, które nie powinny mieć znaczenia. I pozwala ci popełniać błędy w monadycznym stanie, jak wspomniano powyżej. Jeśli będziesz ostrożny w używaniu, nie będzie to miało znaczenia.

MonadMask pozwala na całkowicie czyste stosy transformatorów. Myślę, że istnieje dobry argument na temat użyteczności modelowania asynchronicznych wyjątków w czystym stosie, ale rozumiem, że tego rodzaju podejście jest czymś, co ludzie czasami chcą robić.W zamian za zdobycie kolejnych instancji, nadal istnieją ograniczenia związane z monadycznym stanem oraz niemożność podniesienia niektórych działań kontrolnych, takich jak timeout lub forkIO.

Moja rekomendacja:

• Jeśli chcesz, aby dopasować sposób większość ludzi robi rzeczy dzisiaj, to chyba najlepiej wybrać MonadMask, to najbardziej dobrze przyjęte rozwiązanie.
• Jeśli chcesz ten cel, , ale, musisz również wykonać timeout lub withMVar lub coś podobnego, użyj MonadBaseControl.
• Jeśli wiesz, że istnieje określony zestaw monad, z którymi potrzebujesz kompatybilności, i chcesz uzyskać czas kompilacji gwarantujący poprawność twojego kodu względem stanu monadycznego, użyj MonadUnliftIO.