Dosłowny lub źródłowy plik dla użytkownika nie będącego użytkownikiem

Question

Podczas pisania bibliotek, zacząłem przenosić wszystkie swoje ciągi literałów do pliku zasobów, nawet jeśli są one czymś, czego użytkownicy końcowi nigdy nie widzą, i nie potrzebuję tłumaczenie dosłowności na korzyść innych programistów (ponieważ biblioteki są tworzone tylko przez jeden zespół).

Niedawno ktoś, kto przegląda kod, zapytał, dlaczego wstawiłem kilka ciągów do komunikatu wyjątku (którego użytkownik końcowy nigdy nie zobaczy) do pliku zasobów. Zakładam, ponieważ wiemy, że ten ciąg nie będzie musiał być przetłumaczony.

Osobiście podoba mi się, ponieważ znalazłem często, że ciąg będzie potrzebował wielu miejsc, a kończy się na funkcjonowaniu w taki sam sposób jak stała, ponieważ resx ma wygenerowany plik kodu, więc nie muszę to utrzymać.

Chciałbym wiedzieć, czy są jakieś standardowe konwencje, najlepsze praktyki lub oficjalne wytyczne. Weź pod uwagę, że jest to tylko dla komunikatu typu string, inne łańcuchy, które byłyby bardziej odpowiednie jako stałe, które tworzę jako stałe, więc mówię tylko o komunikatach wyjątków lub komunikatach logowanych do czegoś podobnego do log4net.

Answer 1

Istnieje wiele korzyści z używania zasobów dla literałów ciągów. Często okazało się, że są one świetne do agregowania komunikatów o błędach/sukcesach/sprawdzaniu poprawności. Kiedy produkt ma zostać ukończony, powszechną praktyką jest zbieranie wszystkich wiadomości, abyś mógł szkolić helpdesk, by odpowiadał na pytania w oparciu o to, co widzą użytkownicy.

W tym celu zasoby zapewniają łatwy dostęp do scentralizowanego zasobu w celu zarządzania wszystkimi komunikatami dla użytkownika końcowego.

Ponadto, jeśli chcesz zmienić język używany w konkretnym stanie, znacznie łatwiej jest zmienić lokalizację jednego zasobu i wpłynąć na całą bibliotekę/aplikację. W przeciwnym razie będziesz musiał znaleźć/zastąpić, a nowy programista wrzucony do projektu może po prostu zaktualizować jedno miejsce i przegapić inne lokalizacje.