Ponieważ histeryczne rodzynki.
Procesor C++ jest prawie identyczny z preprocesorem C, który został zaprojektowany ponad 40 lat temu. Kompilatory były wtedy znacznie prostsze. Preprocesor był jeszcze prostszy, po prostu głupi procesor makro, a nawet kompilator. Chociaż standard C++ nie określa sposobu działania dla standardowych nagłówków, koncepcyjnie #include jest wciąż taki sam jak był 40+ lat temu: powoduje, że preprocesor wstawia zawartość nazwanego pliku do pliku włączającego.
W prostej bazie kodu C z lat 70. bez wielu współzależności i podmodułów może nie być potrzeby stosowania osłon. Wczesne przed-standardowe C nie używało prototypów funkcyjnych, do czego większość z tych plików jest używana w dzisiejszych czasach. Jeśli dwukrotne dodanie nagłówka spowodowało błąd, prawdopodobnie mógłbyś ponownie ustawić kod, aby zapobiec jego dwukrotnemu dołączeniu.
W miarę jak wzrastała i stawała się coraz bardziej skomplikowana, zakładam, że problem przypadkowego włączenia nagłówka dwukrotnie (prawdopodobnie pośrednio, poprzez inne nagłówki) stał się bardziej powszechny. Jednym z rozwiązań byłoby zmodyfikowanie preprocesora, aby uczynić go bardziej inteligentnym, ale wymagałoby to od wszystkich użytkowników korzystania z nowego preprocesora i spowodowałoby, że będzie on większy i wolniejszy. Zamiast tego opracowano konwencję, która rozwiązuje problem, wykorzystując istniejące funkcje preprocesora (#define i #ifndef), nie zapobiegając dwukrotnemu dołączeniu nagłówka, lecz po prostu nie czyniąc tego, aby dwukrotnie umieścić nagłówek, ponieważ nie ma żadnego efektu po pierwszym czas jest włączony.
Z biegiem czasu konwencja stała się szerzej stosowana i obecnie jest prawie uniwersalna, z wyjątkiem rzadkich przykładów nagłówków, które zostały zaprojektowane w taki sposób, aby można je było dwukrotnie uwzględnić i które zostały poprawnie napisane w ten sposób (np. <assert.h>).
Później nadal, #pragma once został wprowadzony przez niektóre kompilatory jako alternatywny, nieprzenośny sposób, aby uzyskać ten sam efekt, co obejmuje strażników, ale wtedy było wiele tysięcy kopii różnych preprocesorów C w użyciu wokół słowa i obejmują strażnicy stali się normą.
Obecne zachowanie jest prawie na pewno spowodowane względami historycznymi. Współczesne języki pisane dzisiaj, w dzisiejszych niewiarygodnie potężnych komputerach, nie używałyby czegoś takiego jak preprocesor C, jeśli zaprojektowano go od zera. Ale C nie zostało zaprojektowane w XXI wieku. Sądzę, że konwencja strażników została stworzona powoli w czasie i nie wymagała żadnych zmian w istniejącym oprogramowaniu, aby to działało. Zmiana teraz złamie nieznane ilości kodu C i C++, które opierają się na bieżącym zachowaniu i prawdopodobnie nie jest opcją, ponieważ zgodność wsteczna jest ważna zarówno dla C jak i C++.
'#pragma once' nie jest standardem; '# ifndef/# define/# endif' to. –
@ T.C. Ok. Ale pytanie pozostaje w zasadzie takie samo. – NOhs
Możesz rzucić okiem na '' (i ''). Dwa nagłówki, które zostałyby uszkodzone, gdyby '#pragma once' lub podobne były automatyczne. (Chociaż nadal byłoby to sprzeczne z prostotą i prostotą, nie czyniąc tego w sposób niezwykły niemożliwym, to znaczy, że można dodać '#pragma redo' lub coś podobnego.) –
Deduplicator