różnica b/w przydzielania pamięci dla tablicy 2D w 1 podróży lub wiersz po wierszu

Question

jaki byłby wpływ na dostęp z tablicy lub w alokacji pamięci dla tych dwóch przypadków:

1.

int **arr; 
    arr = malloc(sizeof(int) * row * column); 

2.

int **arr; 
    arr = malloc(sizeof(*arr) * row); 
    for(i=0; i<row; i++) 
     arr[i] = malloc(sizeof(**arr) * column)); 

Answer 1

• Po pierwsze, "wpływ" jest to, że pierwsza metoda jest zepsuty. Nie zadziała za pomocą wskaźnika int **.

  W celu przyporządkowania tablicę 2D w jednym ujęciu, jak próbują to zrobić w pierwszej metodzie, trzeba rzeczywiście przeznaczyć 1D tablicę dostatecznej wielkości

  int *arr = malloc(row * column * sizeof *arr); 
  // Note: `int *`, not `int **` 
  

  i wykonać dostęp przez indeks ręcznym ponowne obliczenie, np zamiast wykonywać arr[i][j] musisz zrobić arr[i * column + j].

  Próba przechowania przydzielonego wskaźnika w int **arr, a następnie uzyskanie dostępu do tablicy jako arr[i][j] spowoduje po prostu awarie.

• Po drugie, twoja druga metoda jest OK. Po prostu w drugiej metodzie nie jest konieczne przydzielanie pamięci drugiego poziomu przez wiele niezależnych wywołań malloc. Można przeznaczyć cała pamięć drugiego poziomu jednego strzału

  int **arr = malloc(row * sizeof *arr); 
  int *arr_data = malloc(row * column * sizeof *arr_data); 
  

  a potem po prostu rozprowadzać że wstępnie przydzieloną pamięć drugiego poziomu między rzędami

  for (i = 0; i < row; i++) 
      arr[i] = arr_data + i * column; 
  

  (oczywiście, można przeznaczyć wiersze niezależnie od siebie, jeśli chcesz tak. to będzie również działać. dlatego chciałem przeznaczyć je w jednym ujęciu jest lepiej zilustrować podobieństwo między pierwszym i drugim podejściu, jak skomentował poniżej.)

Teraz, patrząc na te dwie metody, można łatwo zauważyć, że oba z nich zasadniczo robią to samo. Jedyną różnicą jest to, że w pierwszej metodzie znajdujesz początek wiersza w locie, obliczając za każdym razem arr + i * column (zauważ, że arr[i * column + j] jest równoważne). W drugiej metodzie wstępnie oblicza się wszystkie początki wierszy za pomocą tej samej formuły arr_data + i * column i przechowuje je do dalszego wykorzystania w osobnej tablicy "indeksu wiersza" arr.

Zasadniczo sprowadza się do kompromisu między wykorzystaniem pamięci (pierwsza metoda wymaga mniej pamięci) a szybkością (druga metoda jest potencjalnie, ale niekoniecznie, szybsza). W tym samym czasie druga metoda obsługuje składnię "naturalną" dla dostępu do tablicy 2D - arr[i][j], podczas gdy w pierwszej metodzie musisz użyć bardziej skomplikowanej składni dostępu 1D z ponownym obliczaniem indeksu.