Czy należy używać kwalifikatorów referencyjnych Lvalue dla operatorów przypisania?

Question

Niedawno zostały następnie dyskusję o przydziale do wyrażeń C++, jak pokazano w poniższym przykładzie:

string s1, s2, s3; 
(s1 + s2) = s3; 

z C++ 11 możliwe jest ograniczenie operatorowi przypisanie do lwartości odniesienia (po lewej stronie). Podczas deklarowania operatorów przypisania w następujący sposób, Clang kompilatora odrzuca kod z komunikatem o błędzie z powodu niezgodności typów.

auto operator=(const string& rhs) & -> string&; 
auto operator=(string&& rhs) & -> string&; 

Nigdzie tego nie widziałem. Czy istnieje dobry powód, aby nie używać kwalifikatorów referencyjnych Lvalue dla operatorów przypisania (poza brakiem wsparcia w większości kompilatorów)?

Answer 1

Nie, niezupełnie. Używanie kwalifikatorów do wartości lub rvalue do konstruowania poprawnego interfejsu dla obiektów o wartości lwartość lub rwartości jest takie samo jak przy użyciu const i należy podchodzić w ten sam sposób - każda funkcja powinna być brana pod uwagę jako ograniczenie. Przypisanie do wartości runtue nie ma większego sensu, więc powinno być zabronione.

Powodem nie widzieliście najczęściej jest to biedny kompilator wsparcie-bibl rvalue dla *this jest trochę jak thread_local większość realizatorów kompilator wydaje się umieścić go w pobliżu dolnej części „Elementy do wdrożenia od C++ 11” stos.

Answer 2

Interesujące! Nie zdawałem sobie nawet z tego sprawy i zabrałem mnie, aby go znaleźć (było to częścią propozycji "Extending move semantics to *this"). Zapis jest zdefiniowany w 8.3.5 [dcl.decl] pkt 4, na wypadek gdyby ktokolwiek chciał spojrzeć.

W każdym razie: Teraz, wiedząc o tej funkcji, wydaje się, że najbardziej użyteczne jest używanie jej do przeciążania i być może zachowywać się inaczej, jeśli obiekt, na który wywoływana jest funkcja, jest lwartością lub rwartością. Używanie go w celu ograniczenia tego, co można zrobić, np. Z wynikiem przypisania, wydaje się niepotrzebne, szczególnie jeśli obiekt faktycznie jest l-wartością. Na przykład, możesz chcieć składni powrót rvalue przypisywanie do rvalue:

struct T { 
    auto operator=(T&) & -> T&; 
    auto operator=(T&&) & -> T&; 
    auto operator=(T&) && -> T; 
    auto operator=(T&&) && -> T; 
}; 

Zamiarem tutaj byłoby, aby umożliwić przejście od wyniku cesji (czy to warto, chociaż nie jestem na pewno: dlaczego nie pominąć zadania?). Nie sądzę, żebym użył tej funkcji przede wszystkim do ograniczenia zastosowań.

Osobiście lubię możliwość, że czasami zdobędę lwartość z wartości runtu, a operator przydziału jest często sposobem na zrobienie tego. Na przykład, jeśli chcesz przejść lwartością do funkcji, ale wiesz, że nie chcesz korzystać z niego nic, można użyć operatora przypisania zdobyć lwartością:

#include <vector> 
void f(std::vector<int>&); 
int main() 
{ 
    f(std::vector<int>() = std::vector<int>(10)); 
} 

To może być nadużycie operatora przydziału, aby uzyskać lwartość z wartości r, ale jest mało prawdopodobne, aby stało się przez przypadek. W związku z tym nie zejdę mi z drogi i uniemożliwię to poprzez ograniczenie operatora przypisania do zastosowania tylko do l-wartości. Oczywiście, zwrot rinktu z zadania do rwartości również zapobiegłby temu. Które z tych dwóch zastosowań jest bardziej przydatne, jeśli w ogóle, może być brane pod uwagę.

BTW, clang wydaje się wspierać składnię cytowaną od wersji 2.9.

Answer 3

Jednym z powodów, dla których nie jestem bardzo entuzjastą Twojej sugestii, jest to, że I'm trying to shy away from declaring special members altogether. Większość moich operatorów przypisania jest w ten sposób domyślnie zadeklarowanych, a zatem nie ma żadnych kwalifikatorów.

Oczywiście dla tych czasów, kiedy piszę szablon klasy lub klasy, np. zarządzać własnością (patrz zawarcie w powyższym linku), mógłbym zadeklarować tych operatorów tylko dla wartości l. Nie ma to jednak większego znaczenia, ponieważ nie ma wpływu na klientów.