Dlaczego schematy bazy danych często zawierają 32, 64, 128 itd.

Question

Rozumiem, że 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128, 256 ... są dziesiętnymi odpowiednikami cyfr binarnych.

Czy istnieje powód, dla którego są one używane w bazach danych? Na przykład pola VARCHAR mają często 255 znaków. Ponieważ (zakładam) każdy znak jest jeden bajt, dlaczego istnieje różnica między używaniem 255 znaków i używaniem 257 znaków?

Answer 1

Z varchar kolumn, długośćsą przechowywane z dane za pomocą liczb całkowitych w wiodących bajtów danych. Używana jest najmniejsza liczba bajtów; jeden bajt może przechowywać długości od 0 do 255, dwa bajty od 0 do 65535 itd. Przez wprowadzenie długości 255 otrzymamy "największą wartość" spośród minimalnego bajtu długości.

W minionych dniach warto było zapisać jeden bajt dysku zapisanego w wierszu. Mimo że dysk jest teraz tani, myślenie pozostało, szczególnie przez siwowłosy DBA.

Nie ma żadnej przewagi w wyborze długości, która jest potęgą 2, na przykład varchar(64) - jest to tylko nawyk/konwencja (ja nawet podążam za nią - i nie wiem dlaczego!).

Answer 2

Nie tylko schematy bazy danych, ale prawie każdy artefakt programistyczny będzie zawierał wiele liczb w postaci 2^N lub 2^N-1. Podczas gdy niektóre z tych zastosowań mają sens (na przykład 2^32-1 jest największą liczbą reprezentowaną jako standardowa liczba całkowita bez znaku w wielu architekturach maszyn), większość zastosowań mocy 2 jest mniej potrzebna. W praktyce, dawni hakerzy postrzegają moce 2 jako święte i oddają im cześć.

Answer 3

Dane w bazach danych są często uporządkowane w pages. Te strony są prawie uniwersalnie dostosowane do granic pamięci dla zarządzania pamięcią i pamięcią podręczną. Wybór wielkości 2^n dla danych jest dobry, aby zoptymalizować wykorzystanie przestrzeni w bazie danych.

Uwaga: W zależności od silnika RDBMS, 256 może nie być najlepszym wyborem dla zmiennej długości ciągów z pamięci wyrównującej perspektywy, ponieważ długość łańcucha zajmuje przestrzeń, jak również, to znaczy varchar(256) zajmuje 258 bajtów.

Answer 4

To więcej przyzwyczajenia niż cokolwiek innego. Nie ma nic magicznego w varchar (32) lub varchar (64), podobnie nie ma nic magicznego w domyślnych narzędziach wizualnych, które próbują cię użyć zamiast tego (np. Varchar (50)). Wiele z tych górnych granic zostało wmanipulowanych ludziom w głowy, ponieważ 640 tys. To wystarczająca pamięć dla każdego i naprawdę musieliśmy się martwić każdym pojedynczym bajtem.

W wielu przypadkach sprowadza się do wspólnej podstawy. W poprzednim systemie, w którym pracowałem, menedżerowie produktu nie mieli pojęcia, jakie są ich wymagania. Chcieli zapisać nazwę, ale nie wiedzieli, na czym naprawdę polegała domena nazwisk - ale jeden z nich stwierdził, że słyszeli o nazwisku> 50 znaków, więc wiedział, że musi to być więcej niż 32 i więcej niż 50. Wróciliśmy z 64, zgodził się, że to wystarczy, i to jest to, co jest tam dzisiaj AFAIK.

Choć nie mieliśmy powodów technicznych e-mail (varchar (320)), który w tym czasie średnia podyktowane jako 320 znaków, bo 64 znaków dla nazwy użytkownika/LocalPart, 255 znaków na nazwę domeny, a 1 znaków dla @. Większość innych decyzji była oparta na pierwszeństwie (np. Wszystkie kolejne nazwy były zgodne z modelem nvarchar (64), jak postanowiono powyżej), lub logika (np. Adresy URL nie muszą być nvarchar (max), ale w zależności od standardu i możliwości przeglądarki w czas, oni byli ja wierzę albo varchar (2048) albo varchar (4096) .W tym przypadku nie dlatego, że był potęgą 2, ale ponieważ czyjeś oprogramowanie lub standardy zbudowały swoje rzeczy, aby użyć mocy 2.