Dobra praktyka: Domyślne argumenty dla czystej wirtualnej metody

Question

Utworzono abstrakcyjną klasę bazową, która ma czysto wirtualną metodę z domyślnym argumentem.

class Base { 
    ... 
    virtual someMethod(const SomeStruct& t = 0) = 0; 
    ... 
} 

class Derived : public Base { 
    ... 
    virtual someMethod(const SomeStruct& t = 0); 
    ... 
} 

Chciałbym wiedzieć, czy dobrą praktyką jest ustawienie domyślnego argumentu na czysto wirtualne i ogólnie na wirtualne metody?

Answer 1

często chcą korzystać zarówno domyślne parametry i funkcje wirtualne, jak to zrobić. Inni słusznie zauważyli jednak, że prowadzi to do niejednoznaczności i ogólnie nie jest dobrym pomysłem. Jest to dość proste rozwiązanie, z którego korzystam. Daj swojej wirtualnej funkcji inną nazwę, uczyń ją chronioną, a następnie dostarcz publiczną funkcję z domyślnymi parametrami, które ją nazywają.

class Base { 
protected: 
    virtual void vSomeMethod(const SomeStruct& t) = 0; 
public: 
    void someMethod(const SomeStruc& t = 0) 
    { vSomeMethod(t); } 
} 

Klasy pochodne prostu zastąpić vSomeMethod i nie martwić się w ogóle na temat parametrów domyślnych.

Answer 2

Nie używać domyślnych parametrów w ogóle, jeśli to możliwe, ale jeśli nie, nigdy ich (see the text for details)

kupisz zarówno Efektywne C++ książek Scott Meyers przedefiniować. Nie pożałujesz tego.

Answer 3

W rzeczywistości twój kod jest jednym z najgorszych możliwych wzorców użycia dla parametrów domyślnych, ponieważ obejmuje zarówno dziedziczenie, jak i zachowanie polimorficzne. Popieram poradę, aby zapoznać się z podobną podpowiedzią Scotta Meyersa, ale tutaj jest krótki przegląd:

W przypadku połączeń polimorficznych, parametry domyślne są stosowane zgodnie z deklaracją dla typu statycznego, a nie dynamicznego. Jest to logiczne, ponieważ czas wykonywania nie ma pojęcia o parametrach domyślnych, ale łamie wszelkie rozsądne założenia dotyczące zachowania polimorficznego. Na przykład,

#include <cstdio> 

class Base 
{ 
     public: 
       virtual void f(int a = 1) 
       { 
         printf("Base::f(%d)\n", a); 
       } 
}; 

class Deriv : public Base 
{ 
     public: 
       virtual void f(int a = 2) 
       { 
         printf("Deriv::f(%d)\n", a); 
       } 
}; 

int main() 
{ 
     Base* a = new Deriv(); 
     a->f(); 
     delete a; 
     return 0; 
} 

plony:

Deriv::f(1) 

Answer 4

bym:

• określenie funkcji wirtualnej z parametrem (bez wartości domyślnej)
• określenie funkcji nie wirtualne w klasie bazowej, bez podania w wszystkich, które wywołują funkcję wirtualną przechodzi poprawny domyślny parametr

ten sposób klasy pochodne nie muszą się martwić o wartości domyślnej w ogóle.

Answer 5

Jeśli chcesz ten kod sensu:

Base* p = new Derived; 
p->someMethod(); 

od statycznego typu p jest Base* to jest podpis bazowy, który jest używany na wezwanie. Wartość domyślna jest przypisana i jako funkcja wirtualna, połączenie jest przekierowywane do pochodnego.

Można nawet mieć je zdefiniowane inaczej, jeśli chcesz, aby Twój Pochodzące :: SomeMethod aby otrzymać inną wartość od Base* zamiast Derived* ...

Ważną rzeczą jest dokumentem te „relacje” dobrze, ponieważ większość programistów nie zrozumie ich z prostej lektury kodu.

Oczywiście, jeśli wszystko, co nie pasuje do konkretnego kontekstu, powoduje więcej zamieszania niż w innych przypadkach, unikaj domyślnych parametrów funkcji wirtualnych i używaj pomocniczego, nie-wirtualnego, aby wywoływać je poprawnie.

Ale biorąc również pod uwagę, że - z punktu widzenia czytelnika - parametr domyślny jest bardziej wytłumaczalny niż funkcja przeciążania, wywołująca prywatnie inną z nieczytelną poprawką parametru.